Hoe iets groeit

Inmiddels een half jaar sabbatical. In het begin heb ik dat ervaren als afkicken. Na een maand of drie kwam er ruimte in mij en daar geniet ik onverwacht intens van. Ik ging me realiseren welke enorme verantwoording ik altijd gedragen heb in mijn jaren als klassiek homeopaath. Hoe het me voortdreef om nog meer kennis te krijgen in het vak waarvan ik altijd zei dat ik er minstens ' 3 levens' voor nodig had om te doorgronden.
Dat heb ik mogen loslaten.

Nog steeds verblijf ik in het veld van ' Niet weten', maar een ding wordt me steeds duidelijker: je hebt geen idee wat je kwaliteiten zijn omdat ze zo vanzelf gaan. Moeiteloos...
Kwaliteiten die je tweede natuur zijn, zonder het in de gaten te hebben.

Voor een van die kernkwaliteiten ga ik terug in de tijd:
Als kind was ik al dol op kastjes en laatjes.  Ik schreef in een schriftje de voortgang van de groei van mijn 50 planten op mijn kamer.  Zocht er alles over op wat los en vast zat en ging als kind 2 a 3 keer in de week naar de bibliotheek om informatie te vergaren over van alles en nog wat. Ik was een heus
'leesmonster'.
Mijn opleiding tot documentaliste kwam ook niet als verrassing, hoewel dat niet mijn eerste keus was (dat was de verpleging). 
Een van de kernopdrachten van een documentalist was/is: opslaan en weer bovenhalen. Weten wie zich met wat bezig houdt en deze persoon op de hoogte houden van nieuwe artikelen, publicaties etc. 
Dit is zonder dat ik het in de gaten had, vloeiend mee genomen in mijn werk in de praktijk.
In de praktijk ben ik nooit wars geweest van mensen door verwijzen, mensen te informeren over welke wegen er mogelijk zijn om zichzelf verder te ontwikkelen

​